DAMUSIC - Silent Revolution -
Na een erg goed ontvangen debuut 'Occupied By The Sun' en een vijftigtal liveshows in België en Nederland, die resulteerden in een fijne liveopname, was het tijd voor Assunta Mandaglia (gitaar, vocals) en Pieter Thys (gitaar, loops), de spil van Assunta & The Light Orchestra, om nieuwe muzikale inspiratie op te doen. Beide muzikanten waren eerder al actief in een hele hoop bands als Assunta Mano, Buscemi, Troisseur, Tribe en vooral Balaxy Orchestra, dat de basis vormt voor de huidige samenwerking. Op 'Silent Revolution' is een groep te horen die ruimschoots de tijd nam om een nieuw verhaal te schrijven.
Bij Assunta & The Light Orchestra is de revolutie een stil gebeuren; kleinschalig en in de luwte, wat het misschien net indrukwekkender maakt. Beide muzikanten kennen elkaar al jarenlang en dat maakt dat er ook op dit album er veel vertrouwen is.
Het mooie en erg verzorgde artwork van de hand van Eva De Vriendt valt meteen op, ook al omdat dat in het verlengde ligt van wat reeds op 'Occupied By The Sun' te zien was. En net als toen, duikt er opnieuw een erg opvallende en bijzondere cover op. Het van The Police bekende Roxanne krijgt in de handen van dit duo een nieuw jasje aangemeten.
Bijzonderheden zijn het aparte stemgeluid van Assunta en het gitaarspel van Pieter Thys, die een hele collectie bijzondere, zelf ontworpen gitaren in huis heeft en niet zelden experimenteert met loops. Naast de creatie van muziek heeft Thys ook als geluidsingenieur en producer ervaring opgedaan. Bij Assunta & The Light Orchestra gaat het dan weer hoofdzakelijk om de interactie tussen het duo, het vocale aspect en de erg sfeervolle, akoestische begeleiding.
Het materiaal straalt hier hoopvolle warmte uit, een thuiselijkheid waarin het aangenaam vertoeven is. Bovendien zijn de nieuwe songs herkenbaar, zoals blijkt uit opener Give Her Money, een song over armoede en bedelaars; een menselijk dilemma, met een zekere permanente actualiteitswaarde. Kleine, maar bovenal menselijke verhalen dus, waarin iedereen zichzelf probleemloos kan herkennen.
Geen grote gebaren of statements. Assunta & The Light Orchestra houden de revolutietjes immers stil en intiem. Net daar schuilt hun sterkte: in het kleine, het al te menselijke; door dagelijkse ervaringen langzaam maar kundig om te smeden en te vertalen naar nieuwe, vaak intieme en fragiele songs. Thys en Mandaglio vullen elkaar goed aan in het door kurkdroge beats gedreven Storm, Colours of Circles waarin warm gitaarspel en intieme ontboezemingen een plaats vinden. Wie een referentiepunt nodig heeft, verwijzen we naar righteous babe Ani DiFranco, die ook weet hoe ze met een enkele akoestische gitaar een revolutie kan starten.
Eén van de hoogtepunten is het zomerse Esta Fiesta, dat zo feestelijk is als de titel doet vermoeden. Ook het uptempo Bahia moet het hebben van beats en zuiderse ritmiek. Daarna zakt het tempo weer met I Saw en het folky Raga - heerlijk gitaarspel - dat verwijst naar Joni Mitchell, alvorens uit te komen bij de knappe, lichtfunky titeltrack en bonustrack Roxanne.
Geen valse pretenties bij Assunta & The Light Orchestra. De songs hebben lang kunnen rijpen, hoog tijd dus om die eeuwige zoektocht naar geluk op een podium terug te gaan vinden. Dat kan onder meer op 11 februari wanneer de Arenberg hen samen met een dankbaar publiek liefdevol zal ontvangen.
February 11, 2017 Philippe De Cleen
Whiteroomreviews - Silent Revolution -
Het was in de late zomer van 2014 toen op de redactie de release van Assunta & The Light Orchestra verscheen. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, betreft het hier een duo dat gevormd wordt door singer-songwriter Assunta Mandaglio en producer Pieter Thijs. De plaat bleek warm en mooi van geluid. Nu heeft het duo de opvolger klaar. Silent Revolution komt uit via Elevate Records.
Op de opvolger van Occupied By The Sun staan elf tracks. De eerste tien zijn van eigen hand. De Belgische dame laat horen dat haar stem nog steeds warm aanklinkt. In opener ‘Give Her Money’ komt het fijne gevoel gelijk om de hoek kijken. Dat is anders in ‘Storm. Deze single laat horen dat ook de moderne invloeden niet worden geschuwd. Dit geeft een ander karakter aan de muziek. Dat karakter zal door de liefhebbers van traditionele liedjes minder gewaardeerd worden, maar laat daarentegen wel horen dat het duo ook met de tijd mee durft te gaan. ‘Colours’ zal hen dan bijvoorbeeld meer bekoren. Hierin doet Assunta & The Light Orchestra denken aan Selah Sue. Het koor dat hierbij wordt geraadpleegd, speelt ook een mooie rol.
Zoals gezegd is er een nummer op Silent Revolution niet van eigen hand. De afsluiter van de schijf is ‘Roxanne’. Dat is inderdaad het welbekende nummer van The Police, geschreven door Sting. Deze klassieker wordt in een mooie, akoestische versie gespeeld. Assunta & The Light Orchestra geeft aan het nummer een geheel eigen draai. Daarvoor valt het duo te prijzen.
Assunta & The Light Orchestra heeft met Silent Revolution een album gemaakt dat de lijn van de voorganger doortrekt. De warme stem van Assunta Mandaglio weet zich in verschillende muzikale ruimtes op haar eigen manier mooi te presenteren. Een kunststukje van de singer-songwriter en de producer.
5 februari 2017 door Hans B.
Altcountryforum (Koos Gijsmans)
Vanaf mijn jeugdjaren heb ik een special plekje in mijn muzikale ziel voor muziek van onze zuiderburen. Wat begon bij Adamo mondde via de onvergetelijke Jacques Brel uit op de golven van de nieuwe Belgische acts die begin jaren tachtig hun opwachting maakten in het jongerencentrum waarvoor ik het muziekprogramma invulde. Een voorrecht dat mij deed getuigen van memorabele optredens van TC Matic, Lavvi Ebbel, 2 Belgen, Allez Allez, De Kreuners en Jo Lemaire. Een paar jaar geleden volgde mijn kennismaking met de verrichtingen van een stoet musici die verbonden waren aan het Luikse homerecords.be-label van de sympathieke producer/labeleigenaar Michel Van Achter. Via mijn werkzaamheden voor Popmagazine Heaven werd ik onlangs geattendeerd op de Belgische groep Assunta & The Light Orchestra.
In werkelijkheid gaat het om een duo dat bestaat uit Assunta Mandaglio, een zangeres met Zuid-Italiaanse wortels en gitarist/producer Pieter Thys. Beiden hebben muzikaal al jaren hun sporen verdiend in het landschap van de Belgische muziekwereld. Het zorgt op dit album voor een aantal uitzonderlijk fraaie liedjes. Liedjes die voor het overgrote deel door henzelf gecomponeerd werden. De combinatie van het warme stemgeluid van Assunta met de snarenpracht van Thys roept aangename associaties op met het repertoire van acts als Barnaby Bright en Dave McGraw en Mandy Fer. Zo goed, hoor ik u zich afvragen? Ja, zo goed en dat wil heel wat zeggen! Luister naar hun vertolking van Paul Simons You Can Call Me Al en u weet gelijk dat op het onderdeel van het verantwoord coveren van een bekend lied dit duo niet genoeg geprezen kan worden. Dat laatste komt ook zeker hun eigen liedjes toe die in een sympathieke setting van folk, jazz en indiepop uiterst welluidend klinken. Met als persoonlijke tip het lied Disappear waarin naast de bevlogen voordracht en zang van Assunta een hoogst inventieve Thys op een zelfontworpen vioolgitaar Aziatisch getoonzette klanken in de strijd gooit die de zinnen betoveren.
Oor-magazine (Occupied by the sun) (Hans Van Der Maas)
Het Belgische singer-songwritersduo Assunta &The Light Orchestra speelde onlangs op de Nederlandse televisie in het VPRO-zondagochtend programma Vrije Geluiden en dat leverde hen een spervuur aan laaiende enthousiaste reacties op. Hun bekendheid groeide substantieel, zeker toen ook debuutalbum "Occupied by the sun" van ongekende muzikale klasse bleek te zijn. Het duo bestaat uit zangeres/gitariste Assunta Mandaglio en gitarist Pieter Thys en samen vormen ze een platina eenheid met een flinke dosis muzikale lef.Het koppel durft het bijvoorbeeld aan om het doorgespeelde You Can Call Me Al van Paul Simon af te stoffen tot een gepolijste groeibriljant. De lichte hese, zwoele stem van Mandaglio en het klassiek geschoolde gitaarspel van Thys voeren de boventoon in alle elf songs. Af en toe hanteert Assunta & The Light Orchestra een licht zuid-Europees ritme, zoals in het swingende Nowhere. Maar het zwaartepunt ligt vooral in de grootste intimiteit van bijvoorbeeld opener The Wizzard en het bloedstollende mooie Disappear, waarin je bakken weemoed tegemoet komen. Assunta & The Light Orchestra lanceert op de valreep van 2014 een meesterwerk dat doet verlangen naar meer
Damusic (Occupied by the sun) (Frank Tubbex)
Modes komen en gaan en worden bepaald door vaak oncontroleerbare mechanismen en gewiekste marketingstrategieën. Dat levert onehitwonders, airplay, overkill en soms ook gewoon rommel op. Daarnaast is er een tweede, brede laag: minder in the picture, minder marketing, minder berekening, doorgaans veel meer liefde en ambachtelijkheid. Tot deze categorie behoort Assunta & the Light Orchestra. Nooit van gehoord ? Geen paniek: ondanks jarenlange samenwerking in allerlei vormen en formules debuteert het gezelschap nu pas met ‘Occupied By The Sun’. We luisterden ernaar en doen dat steeds meer.
‘Occupied By The Sun’ is een cd die dit jaar uitkwam maar hij zou evengoed – de technische mogelijkheden niet te na gesproken – tien, twintig, dertig, misschien zelfs veertig jaar geleden kunnen uitgebracht zijn. In essentie is het de eeuwenoude combinatie stem en instrument die hier in volle glorie wordt toegepast. Als we dan nog zeggen dat het haast uitsluitend akoestische instrumenten betreft en dat daarmee vrij spaarzaam wordt omgesprongen beseft u al vlug dat het hier om een soort singer-songwritercollectief in duovorm gaat: Assunta Mandaglio en Pieter Thys tekenden voor alle composities, de geslaagde Paul Simon-cover van You Can Call Me Al uitgezonderd.
Assunta’s stem is mooi; soms zoet en vertederend zoals die van Janis Ian, soms met een ruw kantje à la Kim Carnes, om eens jarenzeventig- en -tachtigiconen als referentie te gebruiken. Bijzonder soepel past ze zich aan de verschillende ritmes en stemmingen aan. Op Nowhere klinkt ze helder en jong, helemaal “into the rythm”. Op Disappear wordt ze fragiel en aarzelend.
Het gitaarspel van Thys is op niveau en vindt zijn basis zowel in folkakkoorden als in meer jazzy patronen. Hope en Walk The Thin Line zijn nummers waar je moeilijk onbeweeglijk kunt blijven naar luisteren maar die toch veel meer zijn dan banale rockdingetjes. Het duo gelooft in de kracht van haar composities. Getuige daarvan de al dan niet bewust heel erg minimaal gehouden arrangementen: hier en daar een eenzame viool, af en toe een schuchtere harp. Het zwaarst – what’s in a word – wordt de mooie ballade Old Soul “opgevuld”, tot echo’s toe. Maar dan nog, te veel wordt het nooit.
Met ‘Occupied By The Sun’ mikken Assunta & the Light Orchestra eerder op tijdloosheid dan op de waan van de dag. Voor ons geen probleem, veel respect zelfs en aanmoediging en lof. Hopelijk volgt het publiek en hier en daar ook een radiozender...
Rootstime Concertverslag (Antoine Lega)
In meesterlijk gitarist Pieter Thys heeft de uitstekend zingende Assunta Mandaglio de ideale partner om haar fijn gepolitoerde zieleroerselen te ondersteunen: ze vullen en voelen mekaar perfect aan’
Eén week nadat Bart Maris & Sylvie Depauw hier stonden, bevonden we ons opnieuw in de Gentse De Cultuurloft, alwaar de inspirerende foto’s van Filip Van Lerberge nog immer de muren sierden. Die 27e november vergeten we niet meer, niet alleen omwille van het straffe optreden dat steeds verder evolueert naar een symbiose tussen hoog en modern klassiek, free jazz en experiment, zozeer dat ze fier konden aankondigen dat de plannen voor een cd concreet worden. Dat Luc De Vos op die donderdag naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken om er beren te vangen. Gelukkig zou deze donderdag 4 december niet eindigen met een droeve mare, maar bleek het concert eens te meer een juweeltje. ‘Openbaring’, schreven we bijna, maar dat was niet helemaal of zelfs helemaal niet het geval. Want we kenden zangeres Assunta Mandaglio nog als de getalenteerde leidsvrouw van haar eerste formatie, Assunta Mano.
De Belgische met Zuid-Italiaanse roots begon in 2000 liedjes te schrijven en won meteen al een paar wedstrijden. Dat culmineerde in 2004 in ‘A Get Well Balloon’, een pracht van een plaat die via goed gedraaide songs als ‘Fox’Tale’, de titelsong, ‘Mingo Mango’ en ‘Symphony Of The Empty Piano Store’ behoorlijk wat media aandacht kreeg. We maakten de cd voorstelling mee in de Antwerpse Arenbergschouwburg. De toekomst leek er zonnig uit te zien voor het kwartet. Het laatst vermelde nummer hernam ze voor de EP die ze begin dit jaar uitbracht als Assunta & The Light Orchestra, wat ons betreft een vingeroefening die een eerste teken van leven is na het eclatante begin.
Want wat er meteen na ‘A Get Well Balloon’ geschied is, is ons vreemd genoeg helemaal ontgaan: we wisten zelfs niet of ze nog actief was in de muziek... Vreemd genoeg, want Assunta stond niet stil en begaf zich zelfs in de schijnwerpers. De nationale muziekscene is echter exponentieel uitgedeind en alles volgen is gewoon onmogelijk geworden. Assunta bleef dus effectief affectief actief: in 2008 verscheen van Assunta Mano nog het album ‘Say It’ (o.l.v. Brits topproducer Matt Foster) In 2010 vervoegde ze Buscemi als lid van de ‘Squadra Bossa’. Niet alleen toerde ze daar twee jaar mee rond, maar ze schreef ook één nummer voor de bijbehorende cd (‘Nite People’) Ze pende tevens voor drie cd’s van het uitgebreide Balaxy Orchestra (eerst Millenniums geheten)
Daartoe behoorde ook gitarist, songsmid en producer Pieter Thys, die zijn sporen verdiend had met het internationaal bekende Troissoeur, dat met zijn progfolk ergens tussen Ambrozijn en DAUA zat, het experiment niet schuwde en er zelfs een eigen taalgebruik op nahield. In die periode werkte Pieter langs Troissoeur om met artiesten als Sandy Dillon en Daniel B van Front 242. Hiernaast maakte hij zich verdienstelijk als technicus en producer (naast Troissoeur bvb. ook Hijaz en Tribe) Hij deed diverse muziektheaterproducties voor Transparant en FroeFroe, producties die heel Europa rondtoerden. Pieter maakte last but not least ook innoverende ontwerpen van gitaren, waaronder een dubbelnek elektrische gitaar die hij nu nog altijd bezigt. Met een zelf ontworpen systeem van loopen neemt hij zijn snaarinstrumenten laag na laag op zodat ze ten slotte als een heel orkest klinkt. Het is intussen courante praktijk, maar Pieter was beslist een pionier en hij gaat er erg ver in. Live vraagt het een grote behendigheid en snelheid van actie maar dat hindert toch zijn complexe, technisch hoogstaande gitaarspel niet.
Pieter is door die techniek feitelijk het voltallige The Light Orchestra (TLO), waarbij ‘light’ even goed kan slaan op het feit dat het duo een klaar en helder geluid voortbrengt, als op de vaststelling dat TLO een one man band is, de ‘light’ versie van een orkest. Voeg daar de gevoelige maar allerminst melige songs en de gouden stem van Assunta bij en je krijgt een combinatie die niet anders kon dan hooggespannen verwachtingen oproepen. Onze Valsam had intussen voor Rootstime al wel een review van de recente cd ‘Occupied By The Sun’ geschreven (*) maar wij zouden die pas samen met het schaarse maar erg aandachtige en muisstille publiek ontdekken. We denken niet dat dat rechtstreeks iets te maken heeft met wat Assunta ons vooraf zegt, namelijk dat het optreden, zoals alle andere, opgenomen wordt voor een live cd. Die ‘aanmoediging’ hebben we immers niet nodig, want al met opener ‘Disappear’ (uit de nieuwe cd) verdwijnen alle mogelijke bedenkingen en raak je in de ban van de twee: het raffinement en de intensiteit waarmee Assunta de song brengt, terwijl ze met haar ene hand als het ware zichzelf dirigeert en de al even verfijnde begeleiding van Pieter op de viersnarige bariton ukelele geven aan dat we op weg zijn voor een memorabel concert.
We krijgen het uit ‘Occupied By The Sun’ te horen naast een tweetal songs uit de beginjaren: meteen na de indrukwekkende start kregen we ‘Symphony Of The Empty Piano Store’ en tegen het einde aan volgde nog ‘Mingo Mango’, songs die de tijd goed hebben doorstaan. Aan duiding ontbreekt het niet: met natuurlijke charme en duidelijk met de losse pols vertelt Assunta iets over het vorige of komende nummer. Zo vernemen we dat ze de cd opener ‘TheWizzard’ al schreef toen ze 18 was. Ze speelde het lang niet meer, maar toen het weer opdook hebben ze het bewerkt tot dit
nummer vol spleen. Het volgende ‘Don’t Go Down’ ervaren we als een hoogtepunt. Ze kondigt het aan als een hoopvol lied, wat impliceert dat de meeste van haar songs een eerder droevige ondertoon hebben (vele singer-songwriters zijn ervoor in behandeling!) Dit ‘Don’t Go Down’, met twee gitaren ook percussief gebruikte gitaren, zoemt heerlijk weg tot een lang uitgewerkte gitaarsolo van Pieter het tot een climax voert, waarna het wegdeint en uitdooft in een hele geleidelijke fade-out, een parel in sfeerscheping.
Assunta en Pieter kennen mekaar al twaalf jaar en speelden sinds die tijd samen in diverse combinaties. Toch hebben ze zelden of nooit andermans nummers gespeeld... Tot nu: een onverwachte keus is ‘You Can Call Me Al’ van Paul Simon, dat ook de cd haalde, en terecht. Want ze hebben daar een eigengereide uitvoering voor bedacht, respectvol naar het origineel toe, maar verschillend genoeg om het een tweede adem te geven. Voltreffer! ‘Suitcase’ ontstond na een toer van 25 concerten in Duitsland in 2013: overal waar ze kwamen vroegen ze het publiek hen op de bots één zin te geven, die ze zo goed en zo kwaad mogelijk zouden verwerken in één lied. Al is het in wezen een samenraapsel, ‘Suitcase’ mag er wezen. Het sluit trouwens de cd af als bonus track.
Van oudere datum is ‘Deliver’ (video) Het krijgt een lange intro waarbij Pieter op de onderste nek van de dubbelgitaar het geluid benadert van een luit of zelfs een sitar. Hij loopt wat hij speelt, patroon na patroon, en voegt er percussie aan toe, waarna hij een heel intens slide solo brengt. Die techniek past hij ook effectvol, fel, heavy en funky, toe op ‘Ailean’, dat Assunta schreef over en voor haar zus, daardoor een erg persoonlijk lied. Zelfkennis en inzicht in waar het eigen materiaal voor staat, zijn belangrijke eigenschappen van een songschrijver. ‘Incredible Sun’ heeft enkel de stem van Assunta en simpel akoestisch gitaarwerk van Pieter nodig, al voegt hij er aan het eind toch een fraaie solo aan toe. Het is een heel verschil met het volgende ‘Walk The Thin Line’, een behoorlijk gedreven en bijna gejaagde song, vooral na Assunta’s kreet ‘Stop breathing, stop breathing!’, voor Pieter het sein om bepaald vitaal op de gitaar tekeer te gaan. Ze werken het lied af met gedempte gitaren, maar ook dan blijft iets doorschemeren van de felheid van even tevoren. We worden in ‘Walk The Thin Line’ herinnerd aan een week tevoren, wanneer Assunta plots en onvermoed, tussen de rest in, mooi in het ritme ‘Anja, die laatste dans die moet je mij nog schenken’ zingt, een verzuchting van een droevige schoonheid...
‘Mingo Mango’ gaat, zoals zijn origineel op ‘A Get Well Balloon’, de Braziliaanse toer op met verzen in Engels en Portugees en het opvallende ‘I won’t let you down’, dat en passant de oude hit van PhD echoot. Deze funky bossa nova krijgt een gitaarsolo die dan weer een pendant is van de aangename gitaarklank op ‘Year Of The Cat’ van Al Stewart. O nee, is het concert nu al gedaan? Dat gevoel heerst maar A & TLO hebben nog een aap in de mouw. Eerst nog een vraag: of we een triestige deun als bis willen, of een vrolijke? Ze zetten een nieuw ingestudeerd nummer in... Maar dat nummer dateert wel van 1978, ‘Roxanne’ van The Police. Net als bij de song van Paul Simon heeft het duo daar een bijzondere, typische ‘Assunta’ versie van gemaakt, met een flard ‘Can’t Stand Losing You’. Pieter heeft er de bariton ukulele weer voor opgediept, die hij vakkundig loopt. ‘Roxanne’ moet de ‘triestige’ song zijn, want er volgt toch nog een ‘vrolijke’ uitsmijter, ‘Bahia’, met een lekker ritme dat van ver herinnert aan ‘All Along The Watchtower’, in de versie van Jimi Hendrix dan wel.
Dertien songs zijn aan ons gepasseerd en bij elk nummer waren we weg van zowel de schriftuur als de uitvoering... ‘Alle dertien goed’ zoals een vrij bekende reeks Hollandse schlagers indertijd heette... als dat niet oneerbiedig is voor zoveel kunde en schoonheid. In meesterlijk gitarist Pieter Thys heeft deze uitstekend zingende Assunta Mandaglio de ideale partner om haar fijn gepolitoerde zieleroerselen te ondersteunen: ze vullen en voelen mekaar perfect aan. Benieuwd waarheen ze hierna zullen evolueren. Maar intussen genieten we van ‘Occupied By The Sun’, zo waar als you can call me Twan.
Antoine Légat.
Real roots café (Occupied by the sun) (Jan Janssen)
De muziek op Occupied By The Sun van Assunta & The Light Orchestra raakte mij terwijl ik in een file stond. Yep je leest het goed, ik luisterde de hele plaat meerdere malen nadat een vrachtwagenchauffeur zijn truck in de vangrail had geparkeerd. Eenmaal thuisgekomen stond een concept van deze recensie. binnen tien minuten, op mijn beeldscherm.
Assunta & The Light Orchestra bestaat uit singer-songwriter Assunta Mandaglio en gitarist Pieter Thys. Onze zuiderburen mogen erg trots zijn op dit stralende duo. Mandaglio beschik namelijk niet alleen over een kraakhelder stemgeluid maar weet in haar zelf geschreven songs, ook bij mij onder de huid te kruipen. Occupied By The Sun is dus een plaat die je een beetje afgezonderd over je heen moet laten komen. De plaat bevat elf liedjes waarvan één cover van Paul Simon’s You Can Call Me Al. Dit liedje wordt op eigenzinnige wijze gebracht maar kan, wat mij betreft, niet tippen aan songs als The Wizard” en “Journey, Rush, Disappear en Incredible Sun. Deze intiem vorm wegdromen en uitwaaien kende ik nog niet, en dat was dan ook de les die ik geleerd heb. Walk The Thin Line, een nummer, waar je in je gedachten dan, zowaar een orkest hoor. Pieter Thys geeft zijn visitekaartje af en ik voelde de file frustratie van mij af vallen. Heerlijk!
In deze tijd van snelheid ontbreekt vaak de tijd om tot bezinning te komen. Occupied By The Sun zal echt potten gaan breken bij de liefhebber van het betere singer-songwriter genre. (Elevate Records)
Muzine (Occupied by the sun) (Wim Dumotier)
Assunta & The Light Orchestra is de naam voor een project waarbij de Belgische singer-songwriter Assunta Mandaglio samenwerkt met gitarist en producer Pieter Thys. Thys kan bogen op zo’n twintig jaar ervaring in de Belgische muziekscène. Assunta Mandaglio, een dame met Zuid-Italiaanse roots, loopt wat minder lang mee maar heeft een niet minder indrukwekkende doorleefde stem.Op Occupied By The Sun presenteert het duo elf ambachtelijk geschreven stemmige luisterliedjes. Altijd gedomineerd door de stem van Mandaglio en het akoestisch gitaarspel van Thys, spaarzaam begeleid door soms een bas, strijkinstrument, orgeltje, een gitaarsolo'tje en een heel enkele keer een tweede stem. Een mooie luisterplaat die prachtig is geproduceerd en ondanks de beperkte instrumentatie klinkt als een klok.
De meeste liedjes doen denken aan de bedachtzame liedjes van pak ‘m beet James Taylor of een moderne Nederlandse loot aan de akoestische beweging als Nancy Brick, maar af en toe sluipen andere invloeden door zoals in Nowhere (licht funky) of Hope, dat licht neigt naar een Balkanritme. Ver van huis is dat niet voor Thys en Mandaglio, die samen ook figureren in Balaxy Orchestra, een in België opererend orkest dat hitsige, dansbare wereldmuziek serveert op festivals, feesten en partijen.
White Room reviews (Occupied by the sun) (Ralf W.)
De Belgische singer/songwriter Assunta Mandaglio heeft samen met gitarist en producer Pieter Thijs een plaat als duo opgenomen. Het duo presenteert de muziek dan wel onder een ietwat misleidende artiestennaam. Assunta And The Light Orchestra. Nee, er is geen orkest, maar wel Occupied By The Sun, welke uit komt via Elevate Records/V2.De rustgevende muziek van Assunta And The Light Orchestra bestaat niet alleen uit gitaar en zang. Toch is dit wel de kern van de muziek van het duo. De uitgebalanceerde mix zorgt ervoor dat de muziek opOccupied By The Sun mooi wordt weggezet. Zoals de zon uit de titel geeft de muziek van het duo ook warmte. ‘Ailean’ is zo’n voorbeeld. De tokkelende gitaar klinkt helder en vol, terwijl de mooie zanglijnen van Assunta Mandaglio ervoor zorgen dat de zanglijnen melodieus klinken en warm aanvoelen.Als je de stem van de Belgische met Italiaanse roots zou moeten vergelijken, dan doet deze in ‘Hope’ denken aan landgenote Selah Sue. De soul in de stem komt hierin mooi overeen met het mooie, niet allerdaagse gitaarspel die zowel Oosters (in de korte solo), Spaans als Latijns aan doet. Hiermee toont Pieter Thijs zijn kwaliteit. Het is niet zomaar een paar akkoordjes aanslaan bij Assunta And The Light Orchestra. De versie van ‘You Can Me Al’, bekend van Paul Simon, lijkt in deze versie ook nog eens op het lijf van het duo geschreven. Deze cover wordt niet zomaar nagespeeld, de eigen draai zit er mooi in verweven.Met Occupied By The Sun hebben Assunta Mandaglio en Pieter Thijs onder de noemer Assunta And The Light Orchestra een plaat opgenomen die warm aanvoelt en bijzonder klinkt. Zonder het van de daken te blazen, merkt de luisteraar dat het hier om ervaren, getalenteerde muzikanten gaat die duidelijk elkaar sterker maken zodat de som groter is dan de delen op zich.
Rootstime (Occupied by the sun) (Valsalm)
Soms ligt een oprechte vriendschap aan de basis van een muzikaal project en dat is zeker het geval bij ‘Assunta & The Light Orchestra’ wat eigenlijk een duo is dat gevormd wordt door zangeres en songschrijfster Assunta Mandaglio en gitarist Pieter Thys.
Assunta is een mooi ogende dame met Zuid-Italiaanse roots maar die wel geboren werd in België. In 2000 startte ze haar muzikale carrière met de vorming van de formatie ‘Assunta Mano’ waarmee ze twee platen op de markt bracht. Sinds 2010 werkte ze ook samen met Dirk Swartenbroekx, de drijvende kracht achter het muzikale project ‘Buscemi’ en schreef ze ook mee aan songs voor drie albums van het elf muzikanten tellende ‘Balaxy Orchestra’.
Gitarist Pieter Thys begon zo’n 20 jaar geleden als gitarist in de progressieve folkgroep ‘Troisseur’ waarmee hij drie albums uitbracht. Daarnaast was hij ook actief als gitarist bij o.a. Daniel B van ‘Front 242’ en bij Sandy Dillon en werkte hij mee aan een aantal theaterproducties. Bovendien amuseerde hij zich ook uitstekend bij ‘Millenniums’, een rock’n’rollformatie die later uitgroeide tot ‘Balaxy Orchestra’. Daar begon hij intensief samen te werken met Assunta Mandaglio en werd de basis gelegd voor ‘Assunta & The Light Orchestra’ en de eerste plaat van het duo die onder de titel “Occupied By The Sun” in het najaar van 2014 in de betere platenzaken zal terecht gaan komen.
Op deze elf liedjes tellende plaat staan tien zelf geschreven nummers en één sterk gepersonaliseerde coverversie van de grote Paul Simon-hit “You Can Call Me Al” (zie video). De overige songs zijn intimistisch, jazzy en sober georkestreerd met enkel de gitaar van Pieter Thys in de begeleiding. De zachte en kristalheldere zangstem van Assunta fluistert haar songteksten over dagdagelijkse onderwerpen vrij onopvallend, maar toch lichtjes dwingend in je oren.
Het album begint met het intimistische “Old Soul” en gaat verder met het dromerige “The Wizard” en “Journey”. “Nowhere” en “Rush” zweven nadien zachtjes in het rond en ook “Disappear” en “Incredible Sun” zorgen voor een zeer relaxte sfeer bij de beluistering van dit album. Enkel het nummer “Walk The Thin Line” straalt een wat ruimere dynamiek uit waarin banjo, gitaren en ukelele voor de besnaarde instrumentatie zorgen.
Met het knappe “Don’t Go Down” zijn we dan al aan het einde van deze plaat beland, echter niet zonder eerst nog definitief afscheid van ‘Assunta & The Light Orchestra’ te nemen via de bonus track “Suitcase”. In deze tijden van drukte en drukdoenerij is het een waar genoegen om naar een dergelijke rustgevende plaat als “Occupied By The Sun” te luisteren.