Assunta & The Light Orchestra

Rootstime Concertverslag  (Antoine Lega)

 

In meesterlijk gitarist Pieter Thys heeft de uitstekend zingende Assunta Mandaglio de ideale partner om haar fijn gepolitoerde zieleroerselen te ondersteunen: ze vullen en voelen mekaar perfect aan’

Eén week nadat Bart Maris & Sylvie Depauw hier stonden, bevonden we ons opnieuw in de Gentse De Cultuurloft, alwaar de inspirerende foto’s van Filip Van Lerberge nog immer de muren sierden. Die 27e november vergeten we niet meer, niet alleen omwille van het straffe optreden dat steeds verder evolueert naar een symbiose tussen hoog en modern klassiek, free jazz en experiment, zozeer dat ze fier konden aankondigen dat de plannen voor een cd concreet worden. Dat Luc De Vos op die donderdag naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken om er beren te vangen. Gelukkig zou deze donderdag 4 december niet eindigen met een droeve mare, maar bleek het concert eens te meer een juweeltje. ‘Openbaring’, schreven we bijna, maar dat was niet helemaal of zelfs helemaal niet het geval. Want we kenden zangeres Assunta Mandaglio nog als de getalenteerde leidsvrouw van haar eerste formatie, Assunta Mano.

De Belgische met Zuid-Italiaanse roots begon in 2000 liedjes te schrijven en won meteen al een paar wedstrijden. Dat culmineerde in 2004 in ‘A Get Well Balloon’, een pracht van een plaat die via goed gedraaide songs als ‘Fox’Tale’, de titelsong, ‘Mingo Mango’ en ‘Symphony Of The Empty Piano Store’ behoorlijk wat media aandacht kreeg. We maakten de cd voorstelling mee in de Antwerpse Arenbergschouwburg. De toekomst leek er zonnig uit te zien voor het kwartet. Het laatst vermelde nummer hernam ze voor de EP die ze begin dit jaar uitbracht als Assunta & The Light Orchestra, wat ons betreft een vingeroefening die een eerste teken van leven is na het eclatante begin.

Want wat er meteen na ‘A Get Well Balloon’ geschied is, is ons vreemd genoeg helemaal ontgaan: we wisten zelfs niet of ze nog actief was in de muziek... Vreemd genoeg, want Assunta stond niet stil en begaf zich zelfs in de schijnwerpers. De nationale muziekscene is echter exponentieel uitgedeind en alles volgen is gewoon onmogelijk geworden. Assunta bleef dus effectief affectief actief: in 2008 verscheen van Assunta Mano nog het album ‘Say It’ (o.l.v. Brits topproducer Matt Foster) In 2010 vervoegde ze Buscemi als lid van de ‘Squadra Bossa’. Niet alleen toerde ze daar twee jaar mee rond, maar ze schreef ook één nummer voor de bijbehorende cd (‘Nite People’) Ze pende tevens voor drie cd’s van het uitgebreide Balaxy Orchestra (eerst Millenniums geheten)

Daartoe behoorde ook gitarist, songsmid en producer Pieter Thys, die zijn sporen verdiend had met het internationaal bekende Troissoeur, dat met zijn progfolk ergens tussen Ambrozijn en DAUA zat, het experiment niet schuwde en er zelfs een eigen taalgebruik op nahield. In die periode werkte Pieter langs Troissoeur om met artiesten als Sandy Dillon en Daniel B van Front 242. Hiernaast maakte hij zich verdienstelijk als technicus en producer (naast Troissoeur bvb. ook Hijaz en Tribe) Hij deed diverse muziektheaterproducties voor Transparant en FroeFroe, producties die heel Europa rondtoerden. Pieter maakte last but not least ook innoverende ontwerpen van gitaren, waaronder een dubbelnek elektrische gitaar die hij nu nog altijd bezigt. Met een zelf ontworpen systeem van loopen neemt hij zijn snaarinstrumenten laag na laag op zodat ze ten slotte als een heel orkest klinkt. Het is intussen courante praktijk, maar Pieter was beslist een pionier en hij gaat er erg ver in. Live vraagt het een grote behendigheid en snelheid van actie maar dat hindert toch zijn complexe, technisch hoogstaande gitaarspel niet.

Pieter is door die techniek feitelijk het voltallige The Light Orchestra (TLO), waarbij ‘light’ even goed kan slaan op het feit dat het duo een klaar en helder geluid voortbrengt, als op de vaststelling dat TLO een one man band is, de ‘light’ versie van een orkest. Voeg daar de gevoelige maar allerminst melige songs en de gouden stem van Assunta bij en je krijgt een combinatie die niet anders kon dan hooggespannen verwachtingen oproepen. Onze Valsam had intussen voor Rootstime al wel een review van de recente cd ‘Occupied By The Sun’ geschreven (*) maar wij zouden die pas samen met het schaarse maar erg aandachtige en muisstille publiek ontdekken. We denken niet dat dat rechtstreeks iets te maken heeft met wat Assunta ons vooraf zegt, namelijk dat het optreden, zoals alle andere, opgenomen wordt voor een live cd. Die ‘aanmoediging’ hebben we immers niet nodig, want al met opener ‘Disappear’ (uit de nieuwe cd) verdwijnen alle mogelijke bedenkingen en raak je in de ban van de twee: het raffinement en de intensiteit waarmee Assunta de song brengt, terwijl ze met haar ene hand als het ware zichzelf dirigeert en de al even verfijnde begeleiding van Pieter op de viersnarige bariton ukelele geven aan dat we op weg zijn voor een memorabel concert.

We krijgen het uit ‘Occupied By The Sun’ te horen naast een tweetal songs uit de beginjaren: meteen na de indrukwekkende start kregen we ‘Symphony Of The Empty Piano Store’ en tegen het einde aan volgde nog ‘Mingo Mango’, songs die de tijd goed hebben doorstaan. Aan duiding ontbreekt het niet: met natuurlijke charme en duidelijk met de losse pols vertelt Assunta iets over het vorige of komende nummer. Zo vernemen we dat ze de cd opener ‘TheWizzard’ al schreef toen ze 18 was. Ze speelde het lang niet meer, maar toen het weer opdook hebben ze het bewerkt tot dit

nummer vol spleen. Het volgende ‘Don’t Go Down’ ervaren we als een hoogtepunt. Ze kondigt het aan als een hoopvol lied, wat impliceert dat de meeste van haar songs een eerder droevige ondertoon hebben (vele singer-songwriters zijn ervoor in behandeling!) Dit ‘Don’t Go Down’, met twee gitaren ook percussief gebruikte gitaren, zoemt heerlijk weg tot een lang uitgewerkte gitaarsolo van Pieter het tot een climax voert, waarna het wegdeint en uitdooft in een hele geleidelijke fade-out, een parel in sfeerscheping.

Assunta en Pieter kennen mekaar al twaalf jaar en speelden sinds die tijd samen in diverse combinaties. Toch hebben ze zelden of nooit andermans nummers gespeeld... Tot nu: een onverwachte keus is ‘You Can Call Me Al’ van Paul Simon, dat ook de cd haalde, en terecht. Want ze hebben daar een eigengereide uitvoering voor bedacht, respectvol naar het origineel toe, maar verschillend genoeg om het een tweede adem te geven. Voltreffer! ‘Suitcase’ ontstond na een toer van 25 concerten in Duitsland in 2013: overal waar ze kwamen vroegen ze het publiek hen op de bots één zin te geven, die ze zo goed en zo kwaad mogelijk zouden verwerken in één lied. Al is het in wezen een samenraapsel, ‘Suitcase’ mag er wezen. Het sluit trouwens de cd af als bonus track.

Van oudere datum is ‘Deliver’ (video) Het krijgt een lange intro waarbij Pieter op de onderste nek van de dubbelgitaar het geluid benadert van een luit of zelfs een sitar. Hij loopt wat hij speelt, patroon na patroon, en voegt er percussie aan toe, waarna hij een heel intens slide solo brengt. Die techniek past hij ook effectvol, fel, heavy en funky, toe op ‘Ailean’, dat Assunta schreef over en voor haar zus, daardoor een erg persoonlijk lied. Zelfkennis en inzicht in waar het eigen materiaal voor staat, zijn belangrijke eigenschappen van een songschrijver. ‘Incredible Sun’ heeft enkel de stem van Assunta en simpel akoestisch gitaarwerk van Pieter nodig, al voegt hij er aan het eind toch een fraaie solo aan toe. Het is een heel verschil met het volgende ‘Walk The Thin Line’, een behoorlijk gedreven en bijna gejaagde song, vooral na Assunta’s kreet ‘Stop breathing, stop breathing!’, voor Pieter het sein om bepaald vitaal op de gitaar tekeer te gaan. Ze werken het lied af met gedempte gitaren, maar ook dan blijft iets doorschemeren van de felheid van even tevoren. We worden in ‘Walk The Thin Line’ herinnerd aan een week tevoren, wanneer Assunta plots en onvermoed, tussen de rest in, mooi in het ritme ‘Anja, die laatste dans die moet je mij nog schenken’ zingt, een verzuchting van een droevige schoonheid...

‘Mingo Mango’ gaat, zoals zijn origineel op ‘A Get Well Balloon’, de Braziliaanse toer op met verzen in Engels en Portugees en het opvallende ‘I won’t let you down’, dat en passant de oude hit van PhD echoot. Deze funky bossa nova krijgt een gitaarsolo die dan weer een pendant is van de aangename gitaarklank op ‘Year Of The Cat’ van Al Stewart. O nee, is het concert nu al gedaan? Dat gevoel heerst maar A & TLO hebben nog een aap in de mouw. Eerst nog een vraag: of we een triestige deun als bis willen, of een vrolijke? Ze zetten een nieuw ingestudeerd nummer in... Maar dat nummer dateert wel van 1978, ‘Roxanne’ van The Police. Net als bij de song van Paul Simon heeft het duo daar een bijzondere, typische ‘Assunta’ versie van gemaakt, met een flard ‘Can’t Stand Losing You’. Pieter heeft er de bariton ukulele weer voor opgediept, die hij vakkundig loopt. ‘Roxanne’ moet de ‘triestige’ song zijn, want er volgt toch nog een ‘vrolijke’ uitsmijter, ‘Bahia’, met een lekker ritme dat van ver herinnert aan ‘All Along The Watchtower’, in de versie van Jimi Hendrix dan wel.

Dertien songs zijn aan ons gepasseerd en bij elk nummer waren we weg van zowel de schriftuur als de uitvoering... ‘Alle dertien goed’ zoals een vrij bekende reeks Hollandse schlagers indertijd heette... als dat niet oneerbiedig is voor zoveel kunde en schoonheid. In meesterlijk gitarist Pieter Thys heeft deze uitstekend zingende Assunta Mandaglio de ideale partner om haar fijn gepolitoerde zieleroerselen te ondersteunen: ze vullen en voelen mekaar perfect aan. Benieuwd waarheen ze hierna zullen evolueren. Maar intussen genieten we van ‘Occupied By The Sun’, zo waar als you can call me Twan.

Antoine Légat.